De ree

Reeën zijn kleine "hertjes" die overal aanwezig zijn, maar die men weinig of niet te zien krijgt. Ze kunnen zich als het ware onzichtbaar maken. Daarin slagen zij, door zich een "low profile" aan te meten: omzichtige verplaatsingen, gedekte slaapplaatsen, beschutte graasplekken, weinig lawaai maken. Met daarnaast: een grote waakzaamheid en allertheid, om bij het minste weg te schieten en veiliger oorden op te zoeken. Ook de ree-mens is voortdurend op zijn hoede, en "schichtig" voor wat hem kan overkomen. Hij probeert vooral niet op te vallen, maar op te gaan in het "decor" of in de menigte.

Dit vermogen om op te lossen in de omgeving, veronderstelt een PASSIEVE levenshouding, die erop gericht is, dingen te laten gebeuren, en gewoon met "de stroom des levens" mee te gaan. Geen ego-manifestaties of -uitingen: de ree wacht af wat gaat komen. Men moet van hem of haar dan ook nooit de eerste stap of het eerste initiatief verwachten. De ree-mens loopt niet te koop met wat hij denkt, en men zal hem zelden op een woord teveel of te luid kunnen betrappen.

Al die gematigheid en gereserveerdheid, kan natuurlijk beginnen vervelen, wanneer men van hem iets moet gedaan krijgen of te weten komen: men moet hem als het ware de duimschroeven aanzetten en in een hoek vastzetten, om hem te verhinderen "weg te lopen". Doorgaans zoekt de ree-mens het gezelschap van een kleine schare gelijkgestemden of gelijkdenkenden op, zoals reëen in kleine groepjes door het landschap trekken. Hun grote verdienste is hun vermogen om in EVENWICHT met hun omgeving te leven: zoals het dier ree weinig verwoestingen aan het landschap toebrengt -in tegenstelling tot bvb het edelhert of het everzwijn- , zal de ree-mens een kleine ecologiese voetafdruk hebben. Hij weegt niet op zijn omgeving. Maar zijn grootste kwaliteit is tegelijk zijn grootste gebrek: hij maakt weinig of geen indruk, en impakt. Vaak wordt hij dan ook niet opgemerkt.